Het gehuil bleef maar doorgaan. Troosten hielp niks. Voeding gehad, schone luier, geen kramp, niet ziek, niet moe, nee de ogen wagenwijd open zelfs! Dagen die normaal gesproken maar 24 uur duren, leken bijna een week te zijn.
Céline (20 jaar) was al jong getrouwd en kreeg niet veel later een prachtige dochter. De bevalling was zwaar, maar toen haar dochter eindelijk ter wereld kwam, was Céline ontzettend blij. Maanden had ze uitgekeken naar de komst van haar prinsesje.
Dat ze nog geen drie weken later op het punt stond om haar prinsesje van het balkon te gooien, twee verdiepingen naar beneden had niemand gedacht…
‘Het begon met een beetje gehuil wanneer May honger had, of gepoept had. De dag erna was het huilen de hele nacht al aan de gang geweest. Je kon May niet neerleggen als ze sliep, want ze werd gelijk weer wakker, en dan begon het allemaal weer van voor af aan. Ik legde haar wel dertien keer aan de borst, om haar stil te krijgen. Ze dronk dan wat en viel in slaap. Mijn armen waren helemaal lam, ze trilden heel erg, maar gelukkig kon ik me met wat kussens wel redden. We, Johan en ik, dachten dat het misschien een inhaal spurt zou zijn, omdat ze de dag ervoor niet veel had gegeten. Toen de kraamverzorgster kwam was May heel tevreden aan het slapen ’s ochtends. Net als wij. Eindelijk had ik haar om half zeven in de ochtend weg kunnen leggen zonder dat haar gehuil opnieuw begon. Die arme kraamverzorgster stond een half uur op de deurbel te drukken voor één van ons haar hoorden.’
May was niks aangekomen, ze was juist afgevallen
‘Johan legde haar uit dat May veel had gehuild en hartstikke veel honger had. Dus met het dagelijks wegen kregen we een zware dobber. May was helemaal niks aangekomen! Sterker nog, ze was juist afgevallen. Met stomheid geslagen maakte we haar snel wakker en gaf ik haar weer de borst.
Zeven dagen en lange nachten was ik haar aan het voeden alsof mijn leven er vanaf hing. May vroeg veel en vaak om de borst, maar ik dacht dat het kwam omdat borstvoeding op aanvraag was.’
‘De echte ellende begon toen de kraamverzorgster weg was. May besloot nu om niet alleen te huilen wanneer ze honger had, maar ook als ze moe was, boos was, alleen maar mama wilde, niet stil wilde zitten, op een arm gewiegd worden. Ze wist precies wat ze niet wilde, en dat was slapen. Ze huilde ongeveer 19 (!) uur per dag en sliep gemiddeld vier uur per dag. Wat er op neer komt dat ook ik alleen maar vier uur per dag sliep. Dat laatste hoorde ik wel meer, dat moeders gebroken nachten hadden. Maar ik had ook een gebroken hart. Waarom huilde May zoveel. Waarom leek ze zo ongelukkig? Toen we na drie weken naar het consultatie bureau gingen kaartte Johan en ik de huil kwestie aan.
“Ja maar Céline, alle baby’s huilen. Dat is normaal, het wordt vanzelf wel weer minder”, was het besliste antwoord van de kinderarts. Ze zal wel hebben gedacht, daar heb je weer zo’n tienermoeder die van niks weet, en er achter komt dat het soms toch wat zwaarder kan zijn dan je denkt. “Als May krampjes heeft, dan moet je haar even over haar buik aaien.”
Baby’s huilen nou eenmaal. Dat is normaal en wordt vanzelf wel weer minder
Nog zo’n geweldig advies waar we niks aan hadden. Het gehuil werd erger en erger. Het zachte ‘jonge kitten gepiep’ ging namelijk over in een echt baby huil. Om niet veel later te transformeren in een oorverdovend gekrijs van woede en frustratie.
Johan was ondertussen weer aan het werk gegaan en de hele verzorging en het huishouden kwam op mijn bord terecht. Nou ja, het huishouden stond stil. Ik was allang blij dat ik om 12:30 uur een broodje als ontbijt naar binnen kon stouwen tijdens het voeden.’
Ik ben bang dat ik haar naar beneden ga gooien!
‘May was vijf weken toen ik Johan in tranen opbelde op zijn werk. Of hij wel nu onmiddelijk thuis wilde komen! Na al die uitputtende dagen en nachten, het zelf weinig slapen, en mijn uitgeputte lichaam, was ik op. Het gehuil kon ik niet meer aan. Ik kreeg de neiging om May even goed te schudden en in haar gezicht te schreeuwen dat ze nu moest ophouden met krijsen. Uit onmacht had ik haar al een pets op haar billen verkocht, wat alleen maar resulteerde in een nog harder gekrijs, en een schaamte gevoel van hier tot Tokyo. Ik stond tijdens het telefoon gesprek op het balkon met May in mijn armen.
“Schat, als je nu niet thuis komt doe ik May wat aan! Ik kan het niet meer, ze moet ophouden en stil zijn. Ik ben bang dat ik haar naar beneden ga gooien”
Johan kwam gelijk naar huis en heeft May van me overgenomen. Hij was ontzettend kwaad en begreep niet dat ik als moeder zoiets kon bedenken! Om je eigen kind twee verdiepingen omlaag te laten vallen. Expres. Zijn onbegrip maakte mij alleen maar meer kwaad en teleurgesteld. Johan nam May in haar maxicosi mee en reed met haar een paar rondjes tot ze sliep. Thuis gooide ik vier borden kapot, sneed mezelf per ongeluk aan de scherven en heb wel een kwartier op de grond zitten te janken. Niet van de pijn in mijn handen, maar de steken en het snijden in mijn hart. Ik had gefaald! Al mijn goede opvoed voornemens waren overboord gegooid. En ik had bijna mijn eigen kind vermoord. Ik moest wel de slechtste moeder ter wereld zijn. Ik was bang dat als ik dit zou vertellen op het consultatie bureau die week, dat May van ons zou worden afgepakt, en ik zou worden opgesloten in een gesticht of een politie cel.
Ik was bang dat May van ons zou worden afgepakt, en ik zou worden opgesloten in een gesticht of een politie cel
Toen de kinderarts vroeg hoe alles ging, repte ik geen woord over May’s huilen, maar vroeg alleen over haar vele voedingen. May groeide goed dus er was niks met haar aan de hand… Drie dagen later belde ik toch de huisarts op om te melden dat onze dochter wel heel erg veel huilde, en dat de kinderarts ons de eerste keer niet serieus leek te nemen. Maar ook de huisarts vond dat baby’s nou eenmaal soms iets meer huilen dan normaal gesproken. Dat dat normaal is dat baby’s huilen en dat als ze goed groeide er niks aan de hand kon zijn.
Op een internet forum vroeg ik voorzichtig of er meer moeders waren met baby’s die veel huilden. Ik vertelde niks over onze ‘balkon scène’ maar al gauw las ik dat ik niet de enige was, met een ongelukkig kind. Moeders kwamen al snel met dat ze gillend gek werden, uren rondjes reden in de auto of hun kinderen even kwijt konden bij hun ouders.
Die luxe hadden wij niet, omdat onze ouders honderden kilometers bij ons vandaan woonden. We waren net verhuisd en hadden niet veel vrienden. Aan Johans collega’s hadden we in dit geval ook niet veel. Ik moest het dus echt alleen doen. Eén keer heeft Johan een dag vrij genomen omdat hij ziek was. Dat was toen May al bijna vijf maanden oud was. Toen pas kwam hij erachter dat ik echt al vijf maanden in een hel zat. Hoe emotioneel uitputtend het geluid van baby gehuil is. Dat je lichaam gewoon op is na uren te lopen en te wiegen. Met zijn griep is hij toen naar het winkelcentrum gegaan en heeft een grote bos bloemen gehaald voor me. De bloemen waren prachtig, en het was een gebaar van excuses. De tranen (die toch al niet ver waren) kwamen en ik stortte huilend in, en daar lagen we samen op bed. May huilde in de andere kamer, maar we lieten haar even liggen. Ze zou toch niet echt stoppen als we wel kwamen.’
Ze kwam na zes maanden nog steeds voor drie voedingen per nacht. Maar we waren al lang blij dat ze tussen de voedingen door sliep.
‘Pas na zes en halve maand werd het gehuil van May minder en minder. We hadden in één keer een hartstikke lief en tevreden kind. Ze kwam ’s nachts nog wel drie keer voor een voeding, maar we waren al lang blij dat ze tussen de voedingen door gewoon sliep.
Ondertussen zijn we al ruim twee jaar verder en kan niemand in de omgeving zich voorstellen dat May een baby from hell was. En Johan en ik, kunnen niet meer geloven dat ik ons prachtige kind bijna van het balkon naar beneden had laten vallen. Soms denk ik aan een tweede kindje, omdat we het zielig vinden voor May als ze enigst kind is. Maar ik durf het niet aan om nog een huilbaby te krijgen.’
Volgende week vind je hier een artikel over huilbaby’s. De do’s en de dont’s omtrent huilbaby’s. Herken jij je in dit verhaal en heb je gelijk hulp nodig? Aarzel dan niet en neem contact op met de huisarts of de Spoedeisende Hulp in het ziekenhuis. Artsen hebben vele malen liever dat een kind veilig in het ziekenhuis is, zonder dat het ziek is, dan dat zij een kind moeten behandelen omdat een vader/moeder het gehuil niet meer aankon.
Wat vreselijk!! Dat huilen sla je echt van door. Ook ik heb wel eens de babyphone eruit getrokken voor 5 minuten stilte. De nachten waren verschrikkelijk, en heeft ruim een jaar geduurt. En dan huilde ze misschien maar 8 uur per dag. Gelukkig is het over! Mijn eerste kindje huilde bijna nooit, dus dat kan ook.
ik snap tot de dag van vandaag niet dat je zoiets kan zeggen als ik doe mn kind wat aan :s.
Ik heb ook 1huilbaby. Ze is bijna 1 en ik heb nog nooit 1nachr kunnen doorslapen ze word meestal om het half uur krijssend wakker en hebben van alles geprobeerd en niets werkt. Advies van cb: gaat wel over. Overdag is ze wel wat vrolijker totdat ze dr zin niet krijgt of moe word dan hoort heel dr buurt dat meteen. Ik loop vask nachten met dr op mn arm heb geen tijd meer voor mezelf slapen geen idee wat dat is maar geen moment dat ik maar dacht : laat het stoppen of ik doe dr wat aan. Misschien ligt het aan mij, maar als im van iemand uit de omgeving zo’n opmerking hoor kan ik echt kwaad worden.
Mja ieder zijn ding denk 😉
Verl liefs
Goed en dapper geschreven en helaas voor sommige ouders realiteit. Soms is het een donderwolk in plaats van een roze wolk na de bevalling. Top dat je door dit soort dingen te schrijven anderen kan steunen die in hetzelfde schuitje zitten
Je mag dat best eng vinden of kwaad op worden hoor.. Toch is Céline zeker niet de enige moeder die dit wel zo ervaart. En je hebt natuurlijk huilen en huilen. En je hebt wel of geen hulp. Elke situatie is anders, maar er zijn zeker meer moeders die in een schrijnende situatie als die van Johan en Céline zitten (helaas)
Ja je hebt ook baby’s die haast nooit huilen. Zelfs als ze met een dikke poepluier van hier tot aan hun oren zitten, hoor je ze niet ‘klagen’. Bijzonder he, die enorme verschillen! Dan denk ik wel dat je liever eerst een huilbaby hebt en dan een makkelijk kind dan andersom 😮
Die foto spreekt boekdelen!
Mijn zusje was een huilbaby. Been there, done that.. Wat ik jaren later heb begrepen is dat baby’s niet zomaar huilen. Ze hebben ergens last van. Een trekkende spier, druk op het hoofd, noem maar op. Daarom wordt het aangeraden om zsm naar de osteopaat te gaan om te kijken waar je kindje last van heeft.
Heftig! Zo moedig om dit te kunnen schrijven. Ik krijg voortijdig grijs haar van de keren dat ik ergens lees dat een dokter zegt: dit is nu eenmaal zo. Het is ik mijn ogen de job van de kinderarts om dit eens goed te bekijken, want ik denk inderdaad dat baby’s die ZO vaak huilen, dit niet zomaar doen. Fingers crossed dat dit niet vaak voorkomt.
Wat vreselijk dat niemand haar serieus nam, dat moet een hele zware tijd geweest zijn. Schaam je alsjeblieft niet voor de balkonscene, het is taboe om over te praten maar dit soort gedachten komt echt wel vaker op in jonge moeders. Geloof me, je had het nooit echt gedaan! (L)
Wauw, wat een heftig verhaal… Onze Noor is nu 9 maanden en ze sliep vanaf dag 1 al door en huilen doet ze alleen als er echt iets is. Wat een verschil. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor Céline is geweest. Dapper om dit te vertellen. Er zullen zeker meer moeders zijn die dit herkennen.
Het probleem is inderdaad het taboe dat erop ligt. Het wijsende vingertje van andere perfecte moeders die zeggen dat ze zoiets nooit zouden doen of durven denken. En daarom blijft het een vicieuze cirkel 🙁
Als baby’s (veel) huilen, is er iets aan de hand. Deze situatie is zeer extreem, maar helaas gebeurt dit. Ik krijg wel de indruk dat de moeder beter had moeten aangeven hoe ernstig de situatie was. Niet bedoeld als verwijt, maar als les voor anderen. Je moet héél erg assertief zijn bij artsen. Huilen hoort er bij, ja, maar zeker niet 19 uur op een dag. Dan is er iets aan de hand.
Bij mijn jongste 2 kinderen (nu 6,5 en 2,5) was het ook flink huilen. Gelukkig nog geen 19 uur per dag, maar wel grote delen van de nacht. En dat 2x 2 jaar is best pittig, vooral voor mijn vrouw. Bij beiden bleek ook echt wat aan de hand (o.a. koemelkallergie, ontstekingen, jongste zelfs lichte een hartafwijking). Als de 10 minuten regel niet werkt, kun je maar beter (op een constructieve manier!) je best doen om artsen mee te krijgen. Dat is soms erg lastig (bij die van 6,5 kregen we wel een doorverwijzing naar de kinderarts, ze was bijna 1, maar met de opmerking dat moeder geen grenzen kon stellen (serieus!). Gelukkig nam de kinderarts ons heel serieus.), maar je moet doorzetten. Kijk, als je kind af en toe eens huilt, bijv. als het ziek is, hoeft dat niet, maar als het dagelijks is een gewone methoden werken niet… En het is echt belangrijk voor de ouders als ze hun rust hebben (2 jaar gebroken nacht is pittig!). Je ziet het in dit verhaal, mensen trekken het niet meer. Het is echt tijd dat artsen het serieuzer gaan nemen (onze huisarts neemt ons trouwens nu ook altijd serieus: als wij met iets komen is er ook echt iets aan de hand. Wij komen echt niet voor elk wissewasje!)
Ik kan niet meespreken van een huilbaby en daar ben ik heel blij mee. Mijn zoon was altijd heel gemoedelijk en had enkel een dagelijks huiluurtje. En dat was soms al heel moeilijk te verdragen. Maar ik kan heel goed begrijpen dat je overweegt, ook al is het maar een seconde, om je kind iets aan te doen. Dat heb ik soms ook als hij moeilijk doet.
Mijn dochter huilde vaker dan mijn zoon. Maar met beide ben ik in het begin gelijk naar de osteopaat gegaan. Gewoon voor het geval dat. Want een bevalling is nou eenmaal niet niks. Ik heb ook veel goede verhalen gehoord over inbakeren en ander alternatieve manieren. Fijn dat het nu goed gaat. Maar wel heftig dat Celine niemand had om naar toe te gaan. Daarom des te meer fijn dat ze dit verhaal deelt! Liefs, Eva
Respect voor de moeder die open kaart durft te spelen en er voor kunnen zorgen dat het taboe op dit gebied iets minder groot wordt. Ook wij hebben dit met onze jongste dochter meegemaakt. ( wel in mindere mate dan in het bovenstaande verhaal)
Het leek alsof ze nooit tevreden was en elke prikkel was teveel voor haar. Nu, 4 jaar later blijkt dat het hoogstwaarschijnlijk haar karakter was wat haar en ons in de weg stond om op een rustige manier elkaar te leren kennen. Nog steeds heeft ze buien maar leert ze er steeds beter mee om te gaan. De zin: eerst denken dan doen, is eentje die we haar dagelijks voorleggen. Ik heb in haar baby tijd nooit willen geloven dat het wel eens haar karakter zou kunnen zijn die haar dwars zat. Nu zien we heel duidelijk dat dat de grootste oorzaak was.
Alleen maar respect dat je je hier doorheen hebt gesleept en het taboe durft te doorbreken. Ook ik werd af en toe gillend gek van mijn tweede kindje. Als medische hulp beter naar je had geluisterd had het misschien ook helemaal niet zo ver hoeven te komen. Hoe dan ook, bedankt voor het delen. Liefs
Het punt is dat veel ‘professionals’ moeders niet serieus genoeg noemen. Omdat er ook veel moeders zijn die voor elk klein dingetje iedereen oproepen.
Hopelijk gaat het nu beter met je tweede <3
Ook wij hadden een huilbaby en ook daarna volgde een tweede huilbaby. Bij Jayson was het het ergst, hij was ook ons eerste kindje waar we 2,5 jaar voor hebben gevochten om hem te krijgen, ik was zo gelukkig toen hij er eindelijk was, maar dit ging net als in het verhaal hierboven snel over in de eerste week. De borstvoeding lukte niet en na 2 weken ben ik gestopt omdat hij bleef huilen, maar ook erna bleef het gehuil, 3 maanden lang huilde hij dag en nacht en sliep ook met geluk 4 uurtjes in totaal. Het gek worden van het gehuil is zo logisch, niemand kan daartegen. Het was het vreselijkste geluid die ik ooit heb gehoord, je voelt je zo ontzettend machteloos en ik hoorde hem nog steeds huilen ook al was ik in de supermarkt alleen. We waren kapot en ik heb dagelijks huilend op zolder in een hoekje gezeten om met mijn moeder te bellen dat ik het niet meer wist. Als ik er nu aan terug denk kan ik meteen weer huilen, het was vreselijk. Ook ik heb Emiel opgebeld dat hij thuis moest komen omdat ik er niet meer tegen kon en hij het even moest overnemen, en zelfs heb ik gezegd dat het de grootste fout ooit was om een baby te willen en dat ik iedereen haatte met kinderen dat ze mij dit niet verteld hadden en iedereen maar deed alsof baby’s zo leuk waren. Wel kon ik gelukkig bij familie terecht en dat deed ik regelmatig om even iets te kunnen slapen, maar ook wist ik dat mijn kleine mannetje echt niet expres huilde en er iets moest zijn. Ik schakelde het cb, een osteopaat , de huisarts in, maar kreeg ook slechte adviezen van: Laat hem maar elke keer 10 min huilen en vanaf dat hij stil is, tel je die 10 min weer opnieuw, Nou dat is iets wat ik niet kon en niet wilde, hoe zwaar het ook was ik liep dag en nacht met hem rond in een draagdoek hem te troosten. Bij 3 maanden vond ik bloed in zijn bedje het was slijm met bloed waar ik echt erg van schrok en direct naar een kinderarts mocht in het ziekenhuis. Jay zijn slijmvlies van zijn slokdarm was aangetast en hij bleek dus erge verborgen reflux te hebben. Het zuur van de voeding wat steeds weer omhoog kwam deed ontzettend veel pijn en eindelijk hadden we de oorzaak gevonden. Hij kreeg zantac 1 dag voor kerst en ik kan niet vertellen wat een geweldige kerst wij hebben gevierd. Hij was eindelijk stil en de verandering binnen 1 dag is niet te beschrijven, dat niemand hiermee gekomen was maakte me wel heel verdrietig want het had dus zo snel verholpen kunnen worden allemaal. In de tweede zwangerschap dacht ik, het kan nooit zo erg worden als bij Jay, maar ook Luca was een huilbaby had ook reflux en ook nog koemelkallergie. We konden hem veel sneller helpen doordat we het eerder hadden meegemaakt, maar baby’s, kraamtijd en een roze wolk hebben wij helaas niet gekend. Gelukkig is het goed gekomen en zijn het 2 hele vrolijke mannetjes en ben ik stiekem wel heel blij dat ze geen baby’s meer zijn! En als laatst ondanks dit allemaal kriebelt het soms nog, en maak ik wel eens een grapje dat ik misschien nog wel een baby wil , maar dan een jaar overtijd wil lopen en ze geboren worden als ze 1 jaar zijn en we niet nog eens die ellende hoeven mee te maken 😉
Sjonge jonge, wat een heftige verhalen.
Ik ben zo benieuwd naar waar ouders van huilbaby’s het meest behoefte aan hebben op het gebied van hulp. Ik wil heel graag deze groep ouders en baby’s helpen en ondersteunen
Is er behoefte aan bijvoorbeeld een paar uur oppas om te kunnen slapen of iets voor je zelf te kunnen doen, huishoudelijke hulp, een luisterend oor, tips en adviezen of even iemand die zich over je kindje ontfermd? Of zijn er hele andere zaken waar je behoefte aan hebt als je een huilbaby hebt?
Het zou heel fijn zijn wanneer jullie hier op reageren, zodat ik nog beter hulp op maat kan gaan uitdenken en bieden aan deze doelgroep.
It is perfect time to make a few plans for the long run and it is time to be happy.
I’ve learn this submit and if I may just I want to suggest
you few fascinating issues or advice. Maybe you could
write subsequent articles referring to this article.
I want to read even more issues approximately it!
This article is truly a good one it helps new web
viewers, who are wishing in favor of blogging.
I’m not sure exactly why but this weblog is loading incredibly slow for me.
Is anyone else having this issue or is it a problem on my end?
I’ll check back later and see if the problem still exists.
I’m not that much of a online reader to be honest but your blogs really
nice, keep it up! I’ll go ahead and bookmark your site to come back later.
Cheers
You can certainly see your expertise in the article you write.
The sector hopes for more passionate writers such as you who aren’t afraid to mention how they believe.
All the time go after your heart.