Gastblogger Teuny showt je vandaag in een mooie blog de grote jongenskamer van haar jongste spruit.

Je bent drie en je mag naar het grote bed. Er gaat dan natuurlijk een wereld voor je open. Eindelijk ben je ook groot , net als je grote broer. Want een meneer van 3 ziet zijn grote broer als ultiem voorbeeld. De vier jaar die ertussen zitten zijn voor hem natuurlijk niet aanwezig. Alles wat hij kan, kan ik ook; is het motto en daar is hij ook maar moeilijk van af te brengen. Het is heerlijk spelen in een bed zo groot waarin je je heerlijk kunt verstoppen. Of er je eigen kasteel, boot of winkel van kunt maken; mogelijkheden genoeg!

Alexander heeft dit bed gemaakt toen onze oudste zoon vier werd en nog steeds spelen de jongens er graag in. Gelukkig kun je er ook heerlijk in slapen en nu de oudste naar zolder is, mag eindelijk onze kleine vent er lekker in gaan dromen. Maar niet voordat mama de kamer voorzien heeft van een nieuwe look.

Bij die look hoorde echt een andere vloer. Het laminaat wat er lag vond ik al jaren niet meer mooi maar aangezien we het bed in de kamer zelf gemaakt hebben, zou dat betekenen dat het bed ook weer helemaal uit elkaar moest. Ergens had ik gelezen dat je laminaat ook kan verven. Nadat ik me daar eens in verdiept had, een kleur uitgekozen had, heb ik het schuurmachine erop gezet.

Lelijk vond ik hem toch dus niks te verliezen. Een hoop werk was het wel. Eerst een speciale grondverf en daarna nog 4 lagen (trap)lak. Met een scherp oog gelet op alle stofjes, haartjes en andere onwelkome minuscule dingetje wat een strakke vloer in de weg zou liggen. Ik ben apetrots op het eindresultaat dat wel, maar heel eerlijk ben ik benieuwd hoelang de vloer mooi blijft onder het geweld van al het speelgoed.

De lockerkast hebben we ooit eens via marktplaats gekocht. De mensen die hem te koop aanboden hadden de kast opgeknapt maar kwamen daarna tot de ontdekking dat de kast niet door het trapgat paste om hem op de kinderkamer te krijgen. Ik was er van overtuigd dat de kast bij ons toch echt wel naar boven zou kunnen. Ik stond toch mooi te kijken toen bleek dat hij bij ons ook niet door het trapgat paste. Gelukkig kon hij via het raam naar binnen. Ook al leek het raam er precies op gemaakt te zijn.

De grijze wand kreeg ook weer een opfris-beurt. De landkaart waar ik op slag verliefd op was kreeg eindelijk een plekje. Ook mijn vondsten van de rommelmarkt op koningsdag, de oude koffers, kregen eindelijk naast een decoratieve ook een functionele functie. Er past tenslotte heel wat Thomas de trein in zo’n koffer. De drie jutten zakken hebben we gevuld met het vele duplo wat de mannen inmiddels al in het bezit hebben. Zo is ook mama blij dat alles ‘stylisch verantwoord’ lekker uit het zicht is opgeborgen. Of beter gezegd ; opgeborgen kan zijn. Regelmatig moet ik gymnastische oefeningen doen om tussen allerlei rondslingerde spoorbanen en bijzondere creaties bij de kast te kunnen komen.

Vroeger was meneer in een kei in opruimen maar die eigenschap heeft hij de laatste tijd wat laten varen. Misschien heeft hij daarin ook zijn grote broer als voorbeeld genomen, want die is daar eigenlijk nooit erg sterk in geweest. Zou dit liggen aan het feit dat het nu eenmaal jongens zijn? Er wordt tenslotte geleefd in dit huis en dat is voor mij het belangrijkst . Dan stap ik met liefde over de rommel heen, strijk ik nog eens over mijn hart en ruim ik het zelf ’s avonds wel even op.