‘Ach, je wist het toch nog maar net’, ‘eigenlijk is het nog niet echt een baby’, ‘je hebt al een kind, dus dat maakt het wel goed.’ Zomaar even een paar grepen uit opmerkingen die niet-meer-zwangere-vrouwen naar hun hoofd geslingerd krijgen, als ze hun omgeving vertellen over hun (vroege) miskraam.
Lotte (28 jaar) was net 6 weken zwanger toen ze een bloeding kreeg. Onmiddellijk belde ze haar man op om hem te vertellen wat er aan de hand was. Met alle hormonen en emoties die door haar lijf gierden werd het een niet samenhangend verhaal, maar haar man kwam naar huis. De verloskundige gaf aan dat ze niet veel voor Lotte kon betekenen, omdat ze te vroeg zou zijn. Het ‘vruchtje’ kon namelijk nog maar net wel of net niet hartactiviteit hebben. Dus afwachten maar. En ‘waarschijnlijk zou het deze keer niet goed aflopen’, zoals de verloskundige hoopgevend (not) zei. Dat ze een dag later met heftige krampen, erge bloedingen en duizeligheid op de eerste hulp belandde kwam als een nog grotere schok. Maar ook daar werd ze afgewimpeld met de boodschap, dat ‘één op de drie zwangerschappen nou eenmaal in een miskraam eindigde’.
Lisa (34 jaar) was al ruim 12 weken zwanger toen ze haar baas op het werk vertelde over het grote nieuws. Alle collega’s waren blij want ze was al een tijdje bezig geweest, met het krijgen van kinderen. De termijn echo met 10 weken was alles prima in orde, hun kleine boontje (zoals ze hun baby liefkozend noemde) leek zelfs even te zwaaien. Met 14 weken deden ze een zogenaamde pretecho om te kijken of ze al een geslacht konden zien. Maar deze echo bedierf alle pret. De echoscopiste was uitbundig aan het vertellen over hoe leuk haar werk wel niet was, en hoevaak ze het geslacht goed hadden voorspeld. Maar toen hield ze haar mond en verstrakte haar lippen. Een grote frons in haar voorhoofd wees niet op heel veel goeds. Het flikkerende lichtje (de hartactiviteit) flikkerde niet zoals op de 10 weken echo. Er flikkerde niks, er bewoog niks. Hun kleine baby was gestopt met groeien na 13 weken. Lisa voelde zich nog wel zo op en top zwanger. Het bericht sloeg in als een bom.
Na een week was de miskraam nog niet op gang gekomen en moest ze een curretage ondergaan. Een medische ingreep die niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk veel pijn doet. Haar vriendinnen snapten haar verdriet wel, maar begrepen het niet. De woorden waren goed bedoeld, maar ze wilde niet extra vruchtbaar zijn na een miskraam.
Hun hele leven stippelde ze uit op het moment dat ze een dag overtijd was. Een zwangerschap test volgde, en nog een en nog een. Toen een echte test van Clearblue en eindelijk kon Lisa het geloven. Ze was zwanger. Nog voor haar man het ook maar wist, kocht ze het geboortepakje en een speentje. Zo verraste ze hem met het geweldige nieuws. In hun één kamer appartement zouden ze met hun kersverse gezin passen, dus gingen ze op zoek naar een nieuw huis. Na vier weken en drie huizen, kregen ze de sleutels van hun heuse eengezinswoning. Een mooie tuin waar hun kind lekker in kon spelen en ravotten. Dichtbij de basisschool waar Lisa vroeger ook op had gezeten. Van haar ouders kreeg ze na hun goede termijn echo een prachtige Stokke kinderwagen. De limousine onder de kinderwagens stond nu in de babykamer te pronken. Nou ja babykamer. Het was een leeg kamertje waar nog grote dingen in stonden te gebeuren.
Dat lege kamertje bleef leeg. Lisa onderging haar curretage met 14 weken. Ze meldde zich een week ziek op haar werk. Haar baas vond twee dagen eigenlijk wel genoeg, maar na een telefoongesprek met de bedrijfsarts, waarin Lisa alleen maar huilde, kreeg ze drie dagen extra verlof. Als het aan haar had gelegen had ze meer dagen vrij genomen. De leegte, het eenzame gevoel. Hun eengezinswoning waar geen gezin in woonde, maar slechts een stelletje. Een lege babykamer met een prachtige kinderwagen, waar niet meer over 5 maanden een kindje in zou liggen. Alles leek voor niks.
Echt rouwen om een miskraam kan niet. Je hebt niks om te bewaren, niks op te begraven, geen mooie foto’s waar je naar terug kan kijken, geen herinneringen samen. Alleen maar vervlogen dromen. Lisa besloot om ondanks dat ze haar babytje niet ‘bewaard’ hadden, hem een plekje te geven in de tuin. Er staat een windmolentje op, een knuffelbeertje en wat kaarsjes. Als er toch ooit nog een baby komt, zal hij of zij hun tweede kind zijn. Ze zal haar eerste nooit vergeten…
Een miskraam hebben in een ‘vroeg stadium’ wordt door omstanders vaak als ‘vervelend’ gezien. Of zielig. Niet als een volwaardig verlies, alsof een geliefde overlijd. Geen ruimte voor een kapot geslagen droom, geen begrip voor een leeg gevoel van binnen. Niet het schoppen en hikken meer voelen van een baby, en de met zorg uitgekozen kleertjes weer in de kast leggen. Een partner die niet veel kan doen, alleen maar kan troosten en hopen op een volgende goede zwangerschap.
Een (vroege) miskraam is óók heel erg!
Mocht je in je omgeving iemand kennen die hetzelfde is overkomen, geef haar dan een knuffel. Koop een reep chocolade, praat met haar, en beur haar weer op. Maar het belangrijkste is, dat je niet doet alsof er niet veel aan de hand is…
Heb jij (persoonlijk) een ervaring met een miskraam? En hoe reageerde jouw naasten erop?
Ja, ik heb een keer een vroege miskraam gehad. En dat was naar inderdaad. Maar tegelijkertijd denk ik wel dat het nog veel naarder is als je je kindje al gevoeld hebt.
Het doet zo’n pijn, je dromen je wensen je liefde, alles stopt na een miskraam. Helaas heb ik er 5 gehad. Na 4 maanden.suikervrij en.glutenvrij eten, met progesteron na een positieve test, nu 3 weken mama!!! Na al het verdriet en jaren wachten, hopen is t gelukt!! Lieve meiden.sterkte en houd moed!
Ja, ik heb 2 miskramen gehad. Eentje met 6 weken en eentje met 12. Het heeft ervoor gezorgd dat ik weinig vertrouwen had in mijn lichaam tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje ( ze is met 35 weken gezond geboren overigens )
De reacties zijn precies zoals bovenstaande. Ik was nog jong, iedereen kreeg wel eens een miskraam, ik had er toch al eentje enz, enz. Dat zorgde ervoor dat ik het verdriet wegduwde, alsof ik er niet verdrietig om mocht zijn.
Jeetje Helma, wat een verhaal! Heftig zeg. Maar wat fijn dat je nu ook je kleine wondertje hebt en vast mag houden. Gefeliciteerd daarmee en heel veel geluk voor de toekomst.
Heb je het ondertussen al wel een plaatsje kunnen geven dan? Het wantrouwen in je lichaam is wel heel begrijpelijk helemaal als je nog nooit een ‘goede zwangerschap’ hebt gehad
Wauw, denk je dat die miskramen aan het voedingspatroon hebben gelegen dan? Interessant zoiets heb ik nog nooit gehoord namelijk. Maar fijn dat je nu toch nog mama bent geworden! Gefeliciteerd
hier ook een vroege miskraam met 6 weken en daarna een zwangerschap van een 2ling waar de ene hethelaas niet overleefd heeft! jekrijgt alleen maar wees blij dat die amdere nogleeft je hebt er tenminste nog 1 en blabla heel hard! die ander was ook geliefd die ander had ook een warm welkom gekregen
Wat mensen soms zeggen is echt onvoorstelbaar he… Hebben jullie de andere baby nog een plekje (in een grafje oid) kunnen geven?
Ik had drie miskramen bij 6 weken. Niemand wist steeds dat ik zwanger was, omdat het nog pril was. Toch is er verdriet en een gevoel van rouw. Je dromen vallen in duigen, of het nou bij 6 of bij 12 weken is. Gelukkig reageerde mijn omgeving heel fijn. Heftig maar wel herkenbaar om dit te lezen.
Zo herkenbaar die opmerkingen! Heel goed dat hier aandacht aan wordt besteed. Alsof een ander mag bepalen hoe jij je hoort te voelen op zo’n moment.
7 miskramen in 2 jaar tijd! Van 6 weken tot 14 weken. De oorzaak hiervoor is nooit gevonden… Volgens de artsen domme pech. Ik geloofde hier niet, veel gelezen over herhaalde miskramen. Uiteindelijk op eigen initiatief ascal 100 mg (kinderaspirine) gaan slikken. Nu 29 weken zwanger! 🙂 Toeval of ….? De angst om te verliezen blijft. Zal pas écht kunnen genieten als onze baby op m’n buik word gelegd. Vaak vraag ik me af of het ons wel gegund is…
De pijn van elke miskraam is nog dagelijks voelbaar en aan geen mens uit te leggen. Telkens opnieuw het stil verlangen, de blijdschap en het verliezen van een droom… Het onbegrip uit de omgeving, het verdriet (dat mijn man en ik verschillend beleefden), de hoop, het verloren vertrouwen in je eigen lichaam. Het is met geen pen te beschrijven…
Wauw, over die kinderasperine heb ik nog nooit gehoord! Ik hoop voor je dat alles nu wel goed blijft gaan. Het verliezen van je baby (hoe oud of jong je kind ook is) is altijd erg. 7 miskramen is wel erg veel, ik hoop dat jullie na deze zwangerschap nog heel veel geluk hebben samen en wie weet in de toekomst nog wel meer gezonde kinderen <3
Wat knap dat je dit durft te delen! Ik kan me zelf namelijk niet voorstellen hoe dit voelt! Respect!
Liefsxx
Zelf ben ik net te boven van mijn derde miskraam (in 3 jr.) op een rij. Bij de laatste hebben we een hartje zien kloppen, maar kort daarna is het weer gestopt met groeien.
Wat me frustreert is dat een zwangerschap tot 12 weken ‘geheim’ gehouden moet worden. Terwijl er na 12 weken ook nog genoeg fout kan gaan.
We worden zo opgevoed, begeleid en houden het zelf in stand om het mooie nieuws al die tijd alleen met je partner te delen. Wat de verwerking niet ten goede komt na een miskraam. Velen wisten immers niet eens dat je zwanger was.
In Scandinavische landen geven vrouwen aan dat ze zwanger zijn door te zeggen dat ze niet meer ongesteld zijn. Wij zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen.
Men kan dan ook enthousiast op je nieuws reageren vanaf het moment dat je zwanger bent en ook met je meeleven wanneer er nieuws mocht komen dat het toch niet zo heeft mogen zijn.
Er heerst een enorme taboe over het onderwerp miskramen. Voornamelijk door de mensen die er niet mee te maken hebben. Maar dat is ook niet gek. Zij wisten helemaal niet dat je zwanger was. Wat moeten ze ook tegen je zeggen?
Als we ervmet zijn allen vanaf het begin open en eerlijk met elkaar over kunnen zijn, hoeft het ook een stuk minder pijnlijk te zijn, voor iedereen. En laten we onze partners ook niet vergeten. Ook zij hebben verdriet die onvoldoende opgevangen wordt.
Ik vind de twaalf weken grens ook zo hoog liggen. Ook het argument dat het dan haast nooit mis gaat, vind ik ook wat zwak. Er kan altijd wat mis gaan, gelukkig gaat het vaak goed. En natuurlijk gaat het aan het begin wat minder vaak goed, maar nog steeds was het bij de meeste moeders zeer gewild.