Paula* weet nog precies welke dag het was. Het was een zwoele zomeravond en ze zat bovenop haar roze wolk. Nog maar een paar dagen daarvoor was ze dan eindelijk bevallen van haar prachtige zoontje Jesse*. Omdat het zo’n heerlijk zomer weer was genoot ze samen met haar man van de avondwandelingen door de wijk, lopend achter de kinderwagen. Jesse was een heel tevreden baby die eigenlijk nooit huilde, alleen als hij honger had kon hij van zich laten horen.
Die avond hadden ze besloten om de barbecue aan te zetten en lekker met haar ouders te gaan bbq-en. Jesse hadden ze lekker binnengelaten, uit de rook, en hij lag tevreden te slapen. Rond een uur of tien die avond wilde hij nog zijn laatste voeding hebben.
Paula was lekker aan de klets met een bakje koffie, en besloot om Jesse ook maar mee naar buiten te nemen. Daar kon ze hem mooi voeden en gezellig mee blijven kletsen met de visite. Jesse sabbelde tevreden en dronk goed.
Maar toen gebeurde het….
Paula weet nog steeds niet goed meer waarom ze nou schrok, en waarom ze zo’n harde ongecontroleerde beweging maakte. Maar met haar schrikreactie klotste de gloeiend hete koffie over de rand van haar mok heen.
Het gegil van Jesse klonk hartverscheurend, het drong door je ziel als nagels over een schoolbord.
Zij zelf voelde ook al snel de brandende gloed op haar borst. Aan de grond genageld en verstijfd van angst wist Paula niet wat ze moest doen. Het oorverdovende gehuil van Jesse werd erger en erger. Ze durfde niet naar hem te kijken, en gooiden haar mok op de grond. Pas toen haar man Jesse overnam begonnen haar hersenen weer een beetje te werken.
Jesse bleef ontroostbaar huilen, en huilde nog harder toen Paula’s moeder met een natte theedoek op zijn hoofd begon te vegen. Hij gilde het uit van de pijn. Haar vader pakte Jesse voorzichtig over en nam hem mee naar de badkamer. Ondertussen hield Paula de doek zelf tegen haar borst die roder en roder werd. Er kwamen zelfs al gelijk dikke blaren op te zitten. Ze kon zich alleen maar voorstellen hoe Jesse er nu uit zag.
Na wat wel uren leek, kwam eindelijk de ambulance eraan. Jesse was nog steeds niet gestopt met krijsen en gillen van de pijn, en ook Paula was niet te troosten. Ze huilde niet alleen om de brandende pijn op haar borst, maar ook om de steken in haar hart. Haar baby, haar lieve Jesse, gilde het uit, door haar. Als zij geen koffie had gedronken tijdens het voeden, als ze niet geschrokken was. Als ze hem gewoon binnen had gevoed, als ze niet het kletsen belangrijk had gevonden dan het voeden… Als … Als … Als…
De ambulance broeders snelden naar de badkamer met al hun apparaten, toeters en bellen. Toen haar moeder zei dat ook zij verbrand was, mocht Paula mee in de ambulance. Ze durfde niet naar dat kleine propje te kijken, wat zo in pijn was. De hele ambulance rit zat ze met haar ogen dicht in de ambulance en wilde ze dat ze dood was. Wie weet overleefde Jesse het wel niet. Hoe kon ze verder zonder hem, en hoe kon ze ooit zichzelf vergeven.
Dagen was Jesse op de Intensive Care en was er niets duidelijk over zijn levensvatbaarheid. Hij had overal tweedegraads-verwondingen en zijn blaren moesten goed bedekt blijven, om infecties te voorkomen.
Nu, vier jaar later, is Jesse een gelukkige peuter. Van de weken in het ziekenhuis en het brandwondencentrum weet hij gelukkig niks meer. Hij is energiek en vind fietsen geweldig.
Maar Paula ziet elke dag, als ze hem naar school brengt, dat hij niet meer zo is als hij had kunnen zijn. Dat er altijd mensen zijn die anders naar hem kijken. Mensen die vragen wat er gebeurd is. En elke keer weer wordt haar schuldgevoel opnieuw opgegraven. Het achter zich laten kan ze niet. Want elke dag weer wordt ze eraan herinnerd. Aan het feit dat ze haar kind verminkte voor de rest van zijn leven.
Heb jij ooit zoiets mee gemaakt? Of een ander soort moeder-schuld-gevoel gehad?
Dit interview is een reeks van persoonlijke interviews met alledaagse moeders over actuele onderwerpen. Elke week vind je op Coole Ouders een nieuw onderwerp met een nieuw interview. Wil jij ook je verhaal (eventueel anoniem) doen? Neem dan contact met ons op:
[contact-form][contact-field label=’Naam’ type=’name’ required=’1’/][contact-field label=’E-mail’ type=’email’ required=’1’/][contact-field label=’Reactie’ type=’textarea’ required=’1’/][/contact-form]
* Paula en Jesse zijn gefingneerde namen. Paula wilde dit interview wel doen, omdat ze weet dat er meer moeders zullen zijn die met dit soort schuldgevoelens rondlopen.
Wat mooi dat deze vrouw haar verhaal wilde delen. Ik heb zelf als klein meisje hete thee over me heen gekregen, waar mijn moeder zich ook nog steeds ontzettend schuldig over voelt.
Het kwam bij mij gelukkig alleen over mijn voet en was derdegraads, dus ik voelde geen pijn omdat de zenuw direct dood was.
Ik kan me van dit hele gebeuren niks meer herinneren, maar ik neem mijn moeder absoluut niets kwalijk. Ik weet natuurlijk niet hoe het zou zijn als de “verminking” op een meer zichtbare plek zou zijn, maar ik denk dat ik ook dan geen wrok zou koesteren. Je groeit ermee op en leert ermee leven, voor mij is het vanzelfsprekend. Wanneer iemand me vraagt wat ik op mijn enkel heb, is dat voor mij altijd een momentje van: “Oh ja, dat litteken”.
Wauw wat bijzonder. ‘Gelukkig’ was het alleen je voet. Je hebt nu dus geen gevoel meer in die zenuw of is dat later weer hersteld? Ik denk dat je als kind zelf er veel minder moeite mee hebt, helemaal als je klein was toen het gebeurde. Je weet immers ‘niet beter’.
Jeetje, wat heftig om mee te maken! Dit wens je echt niemand toe! Knap van “Paula” dat ze haar verhaal heeft willen doen
Wat goed dat je je verhaal deelt “Paula” Wat erg dat je dit hebt moeten meemaken. Ik kan alleen maar proberen voor te stellen hoeveel pijn je dit gedaan heeft, maar weet wel dat niemand je dit kwalijk neemt.
Wat erg zeg, voor beiden! Wat ik alleen niet snap, is dat Paula hete koffie dronk terwijl ze haar baby voedde. Daar wordt altijd zo voor gewaarschuwd, omdat dit kan gebeuren.
Hoe dan ook rot dat ze zich nog altijd zo schuldig voelt, hopelijk slijt het en kan ze het uiteindelijk naast zich neerleggen.
En daarom drinken wij hier in huis dus gewoon Senseo-koffie. Misschien niet net zo lekker als ‘normale’ koffie, maar het is altijd op directe drinktemperatuur. Als je het over je heen krijgt; wat met mijn onhandigheid vaker is dan je zou verwachten, is het net alsof je onder de douche staat. Misschien ligt dat wel aan ons apparaat; maar wij vinden het verder prima.